Część IV :)

1.Dziękuję za komentarze- poważnie. Nawet nie wiecie jak  motywują :P
2. Zauważyłam kilka literówek, w ostatniej notce, przepraszam c;
3.  Przepraszam was za błędy w dzisiejszej notce, mam gości cały weekend i miałam urwanie głowy cały tydzień, nie miałam czasu na poprawki :))
Miłego czytania:)
_______________________________________________________________________________

***

Znów stała w nowym gabinecie pielęgniarki, w swojej szkole.  Do jej nozdrzy dotarł zapach chloru i denaturatów, od którego było jej nie dobrze. Prawą ręką uciskała lewe ramię, ponieważ, przed chwilą dostała w nie szczepionkę.  Trochę  kręciło jej się w głowie, więc oparła się wolną ręką o pielęgniarską  kozetkę.
- Proszę pani? Mogę prosić o cos do picia?- zapytała drżącym głosem, szkolną pielęgniarkę. Młoda kobieta miała  na sobie różowy uniform, a usta posmarowane za dużą warstwą  czerwonej szminki. Krótkie blond włosy miała idealnie upięte pod lekarską czapeczką. Pielęgniarka posłała jej lodowaty i sztuczny uśmiech, zaciskając przy okazji mocno szczękę.
-Wybacz skarbie, ale nic nie mam. A teraz wyjdź proszę, inne dzieci czekają. -  zaświergotała  z ironią wysokim głosikiem  i wskazała  drzwi  ręką, na której widniał  wielki brylantowy pierścionek. April westchnęła i  wolno podeszła do drzwi. Przejechała ręką po zimnej, metalowej klamce, po czym ją nacisnęła. Kiedy przekraczała próg   uderzył w nią zapach potu i szkolnych kanapek. Złapała się za skronie i delikatnie  je masując zamknęła drzwi po czym  usiadła na najbliższej ławce.  Naprzeciwko niej, koło okna  stał nowy chłopak z jej klasy podpierając się o parapet.  Był strasznie chudy, chodź wydawało się dobrze umięśniony. Miał chorobliwie białą cerę, która kontrastowała z jego kruczoczarnymi włosami, które opadały mu na twarz.  Ciemne doły pod oczami jeszcze bardziej podkreślały jego intensywne zielone oczy. Miał na sobie szarą  opinająca koszulkę  i granatowe dżinsy a  z szyi zwisały mu nieśmiertelniki. Dziewczyna wzięła  głęboki wdech  i wysiliła się na uśmiech. Ten chłopak wyglądał, jak jej ulubiona postać,  Nico Di Angelo   z powieści Ricka Riordana o Herosach i półbogach. Zamknęła na chwilę  oczy i odchyliła głowę, bo tak jej się łatwiej oddychało. Kiedy znów podniosła powieki, okazało się, że chłopak na nią patrzy.  Był nawet niczego sobie, można powiedzieć, że  jest nawet dość pociągający. „On Ci się wcale nie podoba Lee, weź się w garść  kobieto!” powiedziała sama do siebie w myślach i odwróciła wzrok. Po chwili w myślach skomentowała  jeszcze to, że chłopak jest podejrzany, najprawdopodobniej pije i pali, pewne jest także starszy i  powinna wybić go sobie  z głowy. Tak. To by było dobre rozwiązanie, szkoda, że nie poskutkowało. April odwróciła wzrok. Dziś pierwszy raz zobaczyła chłopaka w szkole, nie przedstawił się na pierwszej lekcji, nauczyciele tez o nim nic nie mówili i w sumie nic o nim nie wiedziała. Tak, to był kolejny, słuszny argument by zapomnieć o jego bosko zielonych oczach, które na pewno wcale jej nie interesowały i na pewno  nie były aż tak boskie.  Coś zamrugało i zalśniło, dziewczyna znowu powróciła dyskretnie wzrokiem do chłopaka. Niepewnie przetarła oczy nadgarstkiem. Czy ona zaczynała mieć jakieś urojenia?  Popadała w paranoję? Znów przetarła oczy, dla pewności. Nie, on naprawdę świecił. Od jego postaci odchodziły czerwone promyki, które na końcówkach były zabarwione na czarno. Nagle  poczuła tępe pulsowanie w  głowie.
„Czy na jego ramieniu siedzi… łasiczka?”  pomyślała. Rzeczywiście dookoła szyi, na jednym i drugim ramieniu wyciągało się zwierzątko, które przypominało łasiczkę, albo bardziej jakąś hybrydę kuny.  Zwierzę  miało długi, chudy ogon zakończony soczyście czerwoną kitą. Z przednich i tylnych łap   wystawały  pazury, które grubością i długością przypominały  moje palce wskazujące.  Przednia część ciała okalała, grubsza fala futra niż na tylnych częściach. Przy szyi hybrydy sierść stworzyła coś w rodzaju  pomarończwo-czerwonego kołnierza. Z czubka głowy odchodziły po dwie pary rogów  z obydwu stron. Z pyska wystawały  kły, które miały na oko z piętnaście, czy dwadzieścia centymetrów. Zwierzę chyb spało, lub odpoczywało, bo miało zamknięte oczy  a jego klatka piersiowa delikatnie się unosiła i opadała. Chłopak sięgnął ręką i pogłaskał zwierzaka po głowie, po czym odwzajemnił spojrzenie, ponieważ  chyba przeczył, że dziewczyna go obserwuje.  
Chłopak uśmiechnął się jak  seksowny psychopata – jak to potem określiła, we własnej głowie.  „Niezwykle pociągający psychopata”, pomyślała z uśmiechem, a niespodziewana fala ciepła oblała jej ciało.
April wstała i pomrugała kilka razy. Obraz  się zamazał  a świat na zmianę łapał i tracił ostrość. Dziewczyna na chwilę zapomniała  jak się oddycha, a potem tępy ból przeszły jej kręgosłup.  Ostatnie co poczuła to, to, jak ktoś zimnymi  dłońmi łapie ją w pasie i woła o pomoc. Dalej już nic nie pamiętała.  Straciła przytomność.

***

April usłyszała jakieś zduszone głosy, tak jakby ktoś mówił do niej przez wodę. Przed oczami cały czas miała biały kolor, ale przynajmniej była pewna, że oddycha. Ktoś trzymał ją za rękę i cicho płakał.
- Dzwonić po kartkę? – odezwał się  jakiś damski głos.
-Nie, nie ona zaraz.. nie jest wszystko w porządku, jej często się to zdarza. – powiedział kolejny damski głos, który był dość  roztrzęsiony. „Jeżeli taki w ogóle może być głos” – pomyślała   a świat powoli zaczynał nabierać barw. Musiała kilka razy mrugnąć, żeby wszystko  miało taki sam kształt i kolor jak wcześniej.  Koło niej kucały Ella, Terliy  oraz Pani Colbert. Nad nią stała Marina trzymając słuchawkę, na której był już wybrany numer pogotowia.  Na twarzach całej czwórki  pojawił się  wyraz ulgi. Mysza otarła łzy, które spływały jej  po policzku, a pani Colbert zacmokała z dezaprobatą i powoli wstała.
- No, no kochana. Chyba powinnam zadzwonić do twoich  rodziców, żeby poszli z tobą na badania, bo tak być nie może. Cały czas mi tu mdlejesz albo masz jakieś odloty!- pokiwała palcem wskazującym w moja stronę-  Na stole  masz ciepłą zupę, i nie wyjdziesz mi  stąd dopóty, dopóki, nie będę pewne, że nie odlecisz mi gdzieś na mieście!-  dokończyła, i mówiąc do siebie pod nosem  coś o odstraszaniu klientów poszła  w stronę barku, a  za nią  grzecznie poczłapała Marina.  Ella dźwignęła się na nogi  i pomogła wstać przyjaciółce. Mysza z kolei posadziła ją na krześle i podsunęła talerz z gorącą zupą  grzybową i świeżo wypieczonymi grzankami.  Kiedy wszystkie trzy usiadły  zapadła niezręczna cisza.
- Dziękuję.- wyszeptała cicho Apy. Zakładając napuszone brązowe loki za ucho.
- Nic się nie stało, ale nie rób więcej takich akcji. – powiedziała Ella – to źle wpływa na Myszę. – powiedziała żartobliwie i kiwnęła w stronę przyjaciółki. April sięgnęła po łyżkę i  nabrała trochę zupy, po czym wsadziła ją do ust. Naprawdę chciałaby się delektować ulubionym smakiem, ale cóż, nie był w stanie nawet przełknąć śliny a co dopiero łyżkę ciepłej zupy.   Jadły  w ciszy. Ella z prędkością światła pochłonęła zupę i sałatkę, tłumacząc się nie zjedzeniem obiadu. Terliy  na zamianę  popijała herbatę i kąsała ciasto. Kiedy wszystkie zjadły, April odchrząknęła.
-Nie wydaję wam się, że ten nowy jest… dziwny?-  „ I  nieziemsko powalający? I chyba właśnie znalazłam kolejną ofiarę gry w „bardzo-mi-się-podobasz-ale-do-ciebie-nie-zagadam”! „  dopowiedziała w myślach.   Miała nadzieję, że to co powiedziała na głos nie uraziło jej przyjaciółki, przez dłuższą  chwilę zastanawiała się jak ubrać, tą myśl w słowa by nie oczernić chyba pierwszej sympatii  Myszy.  Terliy cicho jęknęła. Było jasne, że nie chce poruszać tego tematu, jednak dziewczyna musiała podzielić się z przyjaciółkami swoimi odczuciami. Ella tylko uniosła brew, i  nastawiła  uszu.
April wzięła głęboki oddech.  Jak ma im powiedzieć o mgle? O haintingach i  zamianie ciał? I jak ma to powiązać z nowym chłopakiem, którego nawet nie zna imienia?
Wyjdzie na idiotkę jak powie prosto z mostu :  „No wiecie, czasem widzę takie promyczki, wokół ludzi, dowiaduje się przez to jakie mają zamiary. Czasem tez słyszę głosy w głowie, albo ni stąd ni  zowąd  każdy ma swojego pokemona-przyjaciela, z którym się nie rozstaję. Potrafię też spojrzeć w czyjeś myśli i jak dotknę jakiegoś  zadania na sprawdzianie, to znam odpowiedź, super, co nie? No i uważam, że ten nowy ma  z tym związek.  I tak teraz on mi się podoba, a nie Paul, ale spoko, Terliy pierwsza go zaklepałaś! Ej, no co? Nie jestem na haju!”
Skrzywiła się gdy o tym pomyślała.  Dziewczyny uznają ją za kogoś niepoczytalnego, po czym zaprowadzą ją do pielęgniarki, a tam wie Bóg, co się będzie działo.  Czuła jednak, że musi się z kimś tym podzielić. I, że ten chłopak, naprawdę jest z tym powiązany, jakkolwiek  dziwnie to brzmiało. A może jej odczucia, może były bezpodstawne i bez sensowne? Co jeżeli okazało by się, że to naprawdę tylko z przemęczenia?  Nie. Nie mogła nikomu o tym powiedzieć, nawet przyjaciółkom. Wzięła  głęboki oddech. Musiała powiedzieć coś innego, niż to,  czym zamierzała się z nimi podzielić. Dobrze, że była królową migania się od wszystkiego.
- No wiecie co mam na myśli…- zaczęła z udawanym spokojem, jakby rozmawiały o ocenie z najbanalniejszego sprawdzianu, a nie  o chłopaku, który nosi na ramionach kolorową hybrydę kuny-   Jest starszy, pewnie nie zdał.  Terliy, chcesz być z kimś kto nie zdał? Tak, sądziłam! – odpowiedziała sobie, nie czekając na reakcje.  Powoli zaczynała nadmiernie gestykulować, co miała w zwyczaju, i co oczywiście było oznaką tego, że się nakręcała -  Zresztą popatrz  jak on się zachowuje,  do nikogo się nie odzywa, znika gdzieś na całe przerwy,  nauczyciele go nie pytają, jego nawet nie ma na liście obecności! Terliy, my nawet nie znamy jego imienia! – zaświergotała   nienaturalnym dla siebie, wysokim głosem -  Uważam też, że wygląda mi na typa do naszej szkolnej, elitki kiblowej.- Zakończyła  cmokając z dezaprobatą  i zaplatając palce pod brodą.  „Elitka kiblowa”  jak to zwykła mawiać April, była  to  elita szkoły. Ale nie ta, która słynie z wielkich domów, najlepszych ocen, bogatych rodziców, nowych autach na coroczne urodziny, silnych i umięśnionych chłopców-sportowców  i ślicznych twarzyczek, tylko z ludzi, których każdy znał, przynajmniej z widzenia i nawet jeżeli był z nimi w roczniku, czuł przed nimi wewnętrzny lęk.  Nie dlatego, że chodzili na siłownie i pakowali,  tylko dlatego, że osoby te, a zawłaszcza i szczególnie dziewczyny, były  w stanie wgnieść każdego w ziemię. Ośmieszyć na oczach wszystkich, puścić nieprzyjemną plotkę,  albo  wciągnąć do łazienki  i kazać wciągać dym z papierosa  nieznanego pochodzenia.  Taki jej się wydawał nowy chłopak.  Był ładny, fakt, może była nim nawet zauroczona. Ale jego spojrzenie oraz  lekko, ale, za to dobrze umięśnione mięsnie, włosy opadające na twarz, ciemne krążki  pod oczami i mała blizna nad lewym łukiem brwiowym,  przyprawiały ją o dreszcze.
 Po twarzy Terliy przemknął cień zażenowania a następnie… Czy ona patrzyła na April z podziwem, tak jakby sama  nie umiała wymyślić podobnej tezy? Naprawdę  sama  na to nie wpadła? Dziewczyna zaśmiała się w duchu.  Kiedy nieśmiała przyjaciółka otworzyła usta, by coś odpowiedzieć,  Ella podniosła dwa palce na wysokości swojej twarzy i zatoczyła nimi koło w powietrzu, by zwrócić na sobie ich uwagę.
- Po pierwsze, Terliy – przekrzywiła głowie delikatnie  w lewo, w stronę przyjaciółki- ona ma trochę racji. Nic o nim nie wiemy. Na litość boską! Nie wiemy, nawet jak ma na imię, ja bym na twoim miejscu trochę poluźniła wodzy.  Szkoda, że nasza kochana Myszka, zakochała  się pierwszy raz w osobie takiej, jak on. – powiedziała  lekko kręcąc głową, po czym odwróciła się do drugiej przyjaciółki – Po drugie, Apirl  nie musisz jej,  w pewnym sensie… dołować? Tak, to chyba odpowiednie słowo.  Widać, że się dobraliście, nie musisz teraz wymyślać. Po prostu to powiedz, okay?  Myślę, że Mysza to zrozumie. – zakończyła z nutką irytacji w głosie.
April patrzyła na nią z niedowierzeniem. Nic nie zrozumiała z tej wypowiedzi.
- O co Ci…- nie dokończyła. Ella  wyprzedziła  ją, kręcąc palcem.
- Posłuchaj, widać, że o on Ci się podoba, a ty podobasz się jemu, odpuść sobie teraz te bajeczki dobrze? To całe gadanie o tym, z eon jest zły i beznadziejny.  Widzę jak cały czas  się na Ciebie gapi, i widzę też, jak ukradkiem na niego patrzysz. Przyznaj się. -  Ella wycelowała w Apy  łyżeczkę od herbaty.  April zmarszczyła brwi,  robiła tak zawsze gdy znalazła się  w nie komfortowej sytuacji. Dobrze, nowy chłopak  był ładny, i hipnotyzujący.  Ale nie była w nim zadurzona! Fakt, przyciągał uwagę i uważała go za naprawdę przystojnego chłopca, ale bez przesady!  Zresztą jak miała się nie patrzeć, skoro  ten dziwny futrzak na jego ramieniu nie dawał jej  spokoju?  Zawsze gdy patrzyła w jego stronę, liczyła na to, że go nie będzie a jego właściciel nie będzie dziwacznie świecił!
Krew napłynęła jej do twarzy i stała się lekko purpurowa.  Westchnęła by całe napięcie z niej uszło. Powiedzmy, że się  po części udało.
- Posłuchajcie, to wcale nie tak jak myślicie. – zaczęła po dłuższej chwili milczenia, swoim napiętym, ale monotonnym tonem, który skrywał  wszystkie  uczucia.    Otworzyła usta by powiedzieć coś jeszcze, ale Terliy niespodziewanie wstała i wsparła się rękoma na stole.
-  Jak to nie?- wybuchła, tak jak nigdy dotąd- April, błagam, choć raz powiedz prawdę, nigdy jej nie mówisz, jeżeli chodzi o sprawy sercowe. – zamilkła,  a potem znów wybuchła -  Albo nie.  Nic nie mów. Nie chcę słyszeć kolejnego „on mi się nie podoba” by potem za tydzień usłyszeć zaprzeczenie tego, co powiedziałabyś za chwilę. Zawsze. We wszystkim. Musisz. Być. Lepsza.  To zawsze ja mam Ci ustępować, nawet jeżeli, nie jest to w moim interesie. – powiedziała przez zaciśnięte zęby, po czym opadła na krzesło, tak jakby to co powiedziała, było dla niej bardzo męczące.  Po przetarciu twarzy dłonią, odpowiedziała  już swoim cichym, drżącym głosem- Proszę Cię Ap. Powiedz prawdę, nie będę miała Ci przecież tego za złe. -  Terliy  wysiliła się nawet na szczery uśmiech.  Nagle dookoła rozbłysły  długie zielone promyki. Ostry ból przeszył ciało  April.  Dziewczyna jednak skupiła się na piąstkach i zacisnęła je jeszcze mocnej by nie krzyknąć. Popatrzyła na przyjaciółkę z pod burzy napuszonych włosów. „Ma szczere intencje, ale  jest nieustępliwa, nie uwierzy”   Usłyszała z tyłu głowy. Łzy napłynęły jej do oczu a w gardle poczuła wielką gulę. Parsknęła w myślach i odpyskowała; „No co ty?”. Nie mogła im powiedzieć. Nie. Nie. Nie.   Zresztą sama przed chwilą usłyszała, od jakiegoś dziwnego głosu, który uparcie nie chciał wyjść z jej głowy, że tak się nie stanie.  Wstała gwałtownie chwytając w rękę swoją torebkę i zasunęła z piskiem krzesło.  Ciepłe łzy spływały jej po policzku.
- Myślicie, że nie chciałabym wam powiedzieć prawdy? Cholera, naprawdę  tak myślicie?  Naprawdę mnie macie za taką podłą, głupią zdzirę? -  w tym momencie uznała, ze użycie tego słowa wydaje  się adekwatne do sytuacji. Używała go tylko wtedy jak ktoś wyprowadził ją  mocno z równowagi, ale nigdy nie sądziła, że będą to jej własne przyjaciółki. Otarła ręką  policzek  i pociągnęła nosem.- Mogłabym wam powiedzieć, ale… i tak byście mi nie uwierzyły. N I G D Y.- powiedziała nagle ściszając głos. Wzięła w rękę kurtkę, która dotychczas  zwisała bezwładnie z oparcia krzesła, po czym wybiegła  z kawiarni, ocierając ręką słone łzy.